برای پوستر این دوره از جشنواره کن، عکسی از سال‌های دور کلودیا کاردیناله انتخاب‌شده تا انعکاسی باشد از روحیه جشن و شادمانی این دوره و تداوم هفت دهه‌ای جشنواره‌ای که حالا همه برای نمایش فیلم‌هایشان در آن تلاش می‌کنند.
در جشنواره این دوره ۴۹ فیلم از ۲۹ کشور و از بین ۱۹۳۲ فیلم که به دفتر جشنواره ارسال‌شده بودند انتخاب‌شده‌اند. رئیس هیئت‌داوران این دوره پدرو آلمودوار اسپانیایی است و در کنار او ستارگانی مثل ویل اسمیت و جیسکا چستین فیلم‌های بخش مسابقه را قضاوت خواهند کرد. علاوه بر این، مونیکا بلوچی مجری برنامه افتتاحیه و اختتامیه فستیوال خواهد بود.
فیلم افتتاحیه این دوره «ارواح اسماعیل» (آرنو دپلشان) نام دارد و در آن متیو آمالریک، شارلوت گینزبرگ، ماریون کوتیارد و لویی گَرل بازی می‌کنند که هر دو بازیگر مردش با فیلم‌های دیگری هم در کن حضور دارند.
بخش مسابقه
نوزده فیلم در این بخش اصلی فستیوال برای دریافت نخل طلا رقابت می‌کنند، بعضی از عنوان‌های کنجکاوی برانگیز از کارگردان‌های آشنا ازاین‌قرارند:
«در حال محو شدن» (فاتح آکین) - این ساخته تازه مشهورترین کارگردان ترک‌تبار سینمای آلمان که یکی دو فیلم آخرش چندان موفق نبودند درباره‌ی وقوع یک انفجار و حوادث بعدازآن در بین جامعه ترک‌های هامبورگ است که در قالب یک تریلر ساخته‌شده است.
«داستان‌های میروویتز» (نوآ بامباک) - یک ملودرام خانوادگی با تمرکز بر داستان تأثیر یک پدر (داستین هافمن) بر فرزندانش (بن استیلر و آدام سندلر).
«فریب‌خورده» (سوفیا کوپولا) - بازسازی فیلمی به همین نام ساخته دان سیگل (۱۹۷۱) و با شرکت کلینت ایستوود درباره‌ی یک سرباز زخمی آمریکایی دوره جنگ‌های داخلی که به یک مدرسه دخترانه می‌گریزد، جایی که هرکسی به‌نوعی به او احساس تعلق‌خاطر و تملک پیدا می‌کند و درنهایت اختفایش در آنجا از ماندن در میدان جنگ برایش گران‌تر تمام می‌شود. کالین فارل در نقش سرباز بازی می‌کند و نیکول کیدمن احتمالاً مدیر مدرسه است درحالی‌که کریستن دانست هم نقشی در فیلم دارد.
«رودن» (ژاک دوآیُن) - یک فیلم دیگر درباره‌ی رابطه بین دو مجسمه‌ساز فرانسوی، رودن و کامیل کلودل که پیش‌ازاین بازیگرانی مثل ژرار دپاردیو، ایزابل آجانی و ژولیت بینوش نقش‌هایشان را بازی کرده‌اند.
«پایان خوش» (میشائیل هانکه) - بعد از موفقیت همه‌جانبه «عشق»، هانکه بعضی از بازیگران آن فیلم (ژان لویی ترنتینان، ایزابل اوپر) را برای تصویر کردن داستانی درباره‌ی زندگی یک خانواده بورژوای فرانسوی و صاحب کارخانه‌ای در کاله در روزهای بحران پناه‌جویان به کار گرفته است. فیلم روایتی از چشم بستن طبقه‌ای مشخص از اروپا روی وقایع دردناک روز خوانده‌شده و یکی از امیدهای کن امسال است.
«مفتون» (تاد هینز) - اقتباسی از کتابی پرفروش از سال ۲۰۱۱ درباره‌ی داستان دو نوجوان ناشنوا که به دلایل متفاوت از شهرهایشان به نیویورک فرار کرده‌اند و سرنوشتشان به شکلی غیرمنتظره به هم گره‌خورده است، بااینکه بین دو داستان فاصله‌ای پنجاه‌ساله وجود دارد.
«میزگرد» (میشل آزاناویوسوس) - آزاناویوسوس بعد از موفقیت خیره‌کننده «هنرمند» که برنده اسکار بهترین فیلم سال هم شد با فیلمی غیرقابل‌پیش‌بینی به کن آمده است: فیلم او درباره‌ی روزهای ساخت فیلم «زن چینی» ژان لوک گدار در سال ۱۹۶۷ در پاریس است و نقش گدار را لویی گرل بازی می‌کند و فیلم بیشتر به رابطه خصوصی و عشق گدار با بازیگر زن فیلمش که ۲۰ سال از خودش جوان‌تر است می‌پردازد.
«کشتن گوزن مقدس» (یورگوس لنتیموس) - یک تریلر روان‌شناسانه که فیلم را به ساخته قبلی لنتیموس، «خرچنگ»، نزدیک می‌کند و گفته می‌شود از یکی از تراژدی‌های نویسنده یونانی اوریپید الهام گرفته‌شده است.
«بی‌عشق» (آندری زویاگینسف) - یکی از استعدادهای مهم سینمای روسیه این سال‌ها و خالق فیلم‌های بزرگی مثل «بازگشت» و «لوایاتان» بار دیگر داستان جامعه‌ای بی ترحم و عاری از شفقت را تصویر کرده که یکی از امیدهای نخل طلا محسوب می‌شود.
«عشق دو برابر» (فرانسوا اوزُن) - بعد از موفقیت نسبی فیلمی متفاوت در کارنامه اوزن یعنی «فرانتز» که پارسال در کن به نمایش درآمد، این بازگشتی به قلمروی آشنای اوست و داستان زن جوانی را دنبال می‌کند که عاشق پزشک روانکاوش می‌شود و تصمیم می‌گیرد با او زندگی کند، اما درست بعدازاین که به خانه پزشک نقل‌مکان می‌کند می‌فهمد که چیزهای زیادی درباره‌ی این مرد هست که پیش‌ازاین نمی‌دانسته.
«تو واقعاً هرگز اینجا نبودی» (لین رمزی) - یکی از کارگردانان زن بخش مسابقه این فیلم‌ساز اسکاتلندی است که چند سالی است از نمایش موفقیت‌آمیز فیلم آخرش، «باید درباره‌ی کوین حرف بزنیم» گذشته است و همچون فیلم قبلی، این‌یکی هم در آمریکا رخ می‌دهد و در آن واکین فینیکس بازی می‌کند.
بخش نوعی نگاه
در این بخش هفده فیلم نمایش داده خواهد شد. متیو آمالریک بعد از «اتاق آبی» با «باربارا»، درباره‌ی خواننده‌ای به همین نام، به کن بازگشته است. او تنها بازیگر فیلم‌ساز شده‌ی کن نیست. در همین بخش «خوش‌شانس» ساخته‌ی سرجو کاستلیتو (بازیگر فیلم‌های لوک بسون و جوزپه تورناتوره) هم نمایش داده می‌شود که داستانی خانوادگی دارد و تلاش‌های یک زن برای باز کردن یک آرایشگاه را نشان می‌دهد.
یک ملودرام خانوادگی دیگر در این بخش، فیلم مکزیکی «دختر آوریل» (میشل فرانکو) است. درحالی‌که داستان «کارگاه» (لورن کانته)، درباره‌ی عده‌ای دانشجو که در کارگاهی داستان‌نویسی به‌طور مشترک رمانی نوآر می‌نویسند، یکی از فیلم‌های متفاوت این دوره به نظر می‌رسد.
از سینمای عرب، «زیبا و سگ‌ها» (کاتر بن هانیه)، فیلمی تونسی درباره‌ی یک تجاوز و «ذات زمان» (کریم موسوری)، اولین فیلم کارگردانش که داستانی درباره‌ی الجزایر امروز است شرکت دارند.
یکی از فیلم‌سازان زن شرکت‌کننده در این بخش والسکا گریزه‌باخ است که «وسترن» را ساخته، فیلمی که به نظر می‌رسد لااقل از یک جنبه مشابه آخرین موفقیت جهانی سینمای آلمان یعنی «تونی اردمن» است و آن بخشی است که آلمانی‌ها را در اروپای شرقی و در مواجهه بافرهنگی متفاوت تصویر می‌کند. نباید تعجب کرد که گریزه‌باخ به‌عنوان مشاور فیلم‌نامه «تونی اردمن» همکاری کرده است.
از خود اروپای شرقی، فیلم‌هایی مثل «مسیرها» (استیون کمانداروف) که وقایعش در صوفیه می‌گذرد و «بیرون» (گئورگی کریستف)، داستانی از شهری در شرق اسلوواکی حضور دارند.
و بالاخره «قبل از این‌که ناپدید شویم» (کیوشی کوروساوا)، یک فیلم عملی تخیلی ژاپنی که در قالب داستانی انسانی و عاطفی تصویر شده است، در کنار فیلم چینی «گذر از آینده» (لی رویجون) در این بخش حضور دارد.
دو هفته کارگردانان
در این بخش از فستیوال ۱۹ فیلم نمایش داده می‌شود که فیلم افتتاحیه آن «بگذار نور بتابد» ساخته تازه کارگردان فرانسوی کلر دنی است. یک محصول فرانسوی دیگر، اما ساخته‌شده توسط کارگردان آمریکایی ابل فرارا، به نام «زنده در پاریس» نیز در همین بخش نمایش داده خواهد شد. فیلم‌سازان نام‌آشنای دیگر این بخش، آموس گیتای از اسرائیل و برونو دومون و فیلیپ گرل از فرانسه هستند.
کن کلاسیک
در این بخش که امسال به مناسبت هفتادمین سالگرد جشنواره پربارتر از همیشه است، به‌جز فیلم‌های مرمت‌شده تازه، گلچینی از بهترین‌های هفت دهه از کن نمایش داده خواهد شد که شامل آثار برجسته‌ای مثل «نبرد راه‌آهن»، «آگراندیسمان»، «مزد ترس»، «مرد آهنین» و «رؤیای نور» می‌شود. بعضی از آثار مرمت‌شده این دوره شامل «بل دوژور» و «لوسیا» می‌شود؛ اما شاید مهم‌تر از همه مرمت شاهکار ژان ویگو به نام «آتالانت» باشد که صحنه‌های تازه‌ای از آن پیداشده است. مستندهایی درباره‌ی کری گرانت و ژان دوشه این بخش را کامل خواند کرد.
خارج از مسابقه و نمایش‌های ویژه
یکی از دور از انتظارترین فیلم‌های بخش ویژه‌ی کن، اولین ساخته کریستین استیوارت است که «بیا شنا» نام دارد و فیلمی تجربی خوانده‌شده که روایت را برای تصویرسازی رها کرده است.
مستندهای «دنباله ناراحت‌کننده» (دنباله‌ی مستند محیط‌زیست قبلی آل گور) و «چهره‌ها، روستاها»(ساخته‌ی تازه کارگردان قدیمی فرانسوی آنیس واردا) را می‌توان در کن امسال دید. از آن‌طرف، امید زیادی به فیلم تازه رومن پولانسکی، «بر اساس داستانی واقعی»، (رومن پولانسکی) می‌رود که فیلم‌نامه‌اش با مشارکت الیویه آسایا نوشته‌شده. فیلم داستان ملاقات بین یک زن نویسنده (امانوئل سینیه) و زنی مرموز (اوا گرین) در پاریس است.
از سینمای فرانسه در بخش خارج از مسابقه، «سال‌های طلایی» (آندره تشینه) یک اودیسه در جستجوی هویت جنسی خوانده‌شده که در آن مردی برای فرار از جبهه‌های جنگ جهانی اول خودش را به‌صورت یک زن درمی‌آورد و سال‌ها با این هویت تازه زندگی می‌کند.
نمایش‌های جنبی دیگر فستیوال شامل «بالای دریاچه: دختر چینی» (جین کمپیون و آریل کلایمن)، با شرکت نیکول کیدمن و الیزابت ماس و «ناپالم»، مستندی درباره‌ی کره شمالی ساخته‌ی مستندساز بزرگ، کلود لانزمان می‌شود.
طرفداران سریال «تویین پیکز» دیوید لینچ که دنباله تازه‌اش روز بیست و یکم ماه می و هم‌زمان با فستیوال کن از تلویزیون پخش می‌شوند می‌توانند پیش‌نمایش دو اپیزود آن را در طی فستیوال ببینند.
کارگردان و تهیه‌کننده کلیدی موج نوی سینمای فرانسه، باربه شرودر، مسئله خشونت نسبت به مسلمانان در کشوری بودائی برمه را در فیلم «دبلیوی ارجمند» زیر ذره‌بین برده است. ونسا ردگریو، بازیگر انگلیسی، نیز فیلمی ساخته به نام «غم دریا» که مضمونش موج اخیر پناهندگان است؛ اما شاید جذاب‌ترین حادثه خارج از مسابقه که مضمون مهاجرت و مخاطرات آن را دارد «جسم و شن» کار تازه‌ی، الخاندرو گونزالس اینیاریتو باشد که اولین «غیر فیلم» فستیوال کن است و به‌عنوان یک تجربه مجازی/کامپیوتری به مخاطبان ارائه خواهد شد که در طی آن بیننده/تجربه‌گر حالات و خطرات یک مکزیکی که دارد سعی می‌کند از مرز آمریکا رد شود را تجربه خواهد کرد. شاید آینده سینما در این بخش باشد.
