ناصر سهرابی
نوشتن در مورد بازیگری که برای حضوری کمتر از بیست دقیقه در فیلم به‌یادماندنی «سکوت بره‌ها» ساخته «جاناتان دمی» اولین جایزه اسکارش را دریافت کرده کار سخت و دشواری است.
سر آنتونی هاپکینز بعد از سی سال، با نقش‌آفرینی بی‌نقصش در فیلم «پدر» برای دومین بار این مجسمه ارزشمند طلایی را به خود اختصاص داد. هاپکینز 83 ساله چند ماه پیش در یک پیام ویدئویی اذعان کرد: «سال 2020 برای بسیاری از مردم دنیا سال سخت و تلخی بود ولی انسان‌ها در سخت‌ترین شرایط نیز می‌توانند دوام بیاورند». او در ادامه گفت: «انسان قابلیت قوی ماندن را دارد. به‌هیچ‌وجه تسلیم نشوید و به مبارزه ادامه دهید، شجاع باشید و بدانید نیروهای قدرتمند به کمک شما خواهند آمد».
این موارد گوشه‌هایی از صحبت‌های یکی از قدرتمندترین بازیگران تاریخ سینمای جهان است. آنتونی هاپکینز در فیلم قبلی‌اش «دو پاپ» پرفرمنس خیره‌کننده‌ای از خود ارائه داد و شاید در همان فیلم نیز لایق دریافت دومین اسکارش بود ولی اینجا در فیلم «پدر» درامی فوق‌العاده دل‌خراش پیرامون بیماری آلزایمر حیرت‌انگیز ظاهرمی شود و در اجرایی استادانه، قدرت بازیگری‌اش را به رخ می‌کشد.
«فلوریان زلر» کارگردان فیلم «پدر» در انتخاب هاپکینز کهنه‌کار هوشمندانه عمل کرده. او در این نقش‌آفرینی باشکوه موفق می‌شود برجستگی‌های یک بیمار آلزایمری را به تصویر بکشد. «پدر» فیلم هاپکینز است. او به‌خوبی در نقش «آنتونی» فرورفته و مشخصات ظاهری او اعم از بهت و گیجی را به بیننده منتقل می‌کند. هاپکینز کار بلد خوب می‌داند برای هرچه بهتر شدن این نقش مشکل و حساس چگونه از احساسات و میمیک صورتش بهره ببرد تا تماشاگران فیلم فرصت پلک زدن را هم نداشته باشند.
دراین‌بین نباید از حضور قدرتمند بازیگر مقابلش، «الیویا کلمن» برنده جایزه اسکار نیز غافل شد. کلمن در ارائه نقش «آن» استعداد نابش را به تصویر می‌کشد. مگر می‌شود سکانس بعد از جدا شدن از پدر، زمانی که در ماشین مبهوت شروع به گریه کردن می‌کند را فراموش کرد.
آکادمی اسکار در اقدامی شایسته و تحسین‌برانگیز با دادن اسکار به هاپکینز 83 ساله هنرنمایی بی‌بدیل او را در فیلم «پدر» کامل کردند. هاپکینز که این روزها در زادگاهش مشغول استراحت است فکرش را هم نمی‌کرد جایزه اسکار این دوره را تصاحب کند. او کهن‌سال‌ترین برنده جایزه اسکار شناخته می‌شود. بازیگر بزرگی که نامش برای همیشه در تاریخ سینما به یادگار می‌ماند.
سر آنتونی هاپکینز در 31 دسامبر 1937 در شهر «ساوت ویلز» انگلستان به دنیا آمد. در همان دوران کودکی تمایلی به ادامه تحصیل نداشت و خیلی سریع جذب نظام‌وظیفه شد. به دلیل علاقه فراوانش به بازیگری وارد «کاردیف کالج دراما» شد و بعد هم به «رویال آکادمی آف» پیوست.
در اوایل 1960 برای اولین بار روی صحنه تئاتر لندن به ایفای نقش پرداخت. در دهه 60 و 70 ستاره اول «نشنال تئاتر» بود و اکثر نمایشنامه‌های شکسپیر را بر روی صحنه اجرا کرد. «ریچارد برتن» بازیگر سرشناس تئاتر و سینما نقش مهم و تأثیرگذاری در زندگی هنری او ایفا کرد و شاید برتن را باید الهام‌بخش هاپکینز در نقش‌آفرینی‌هایش بدانیم.
هاپکینز جوان درهمان اوایل ورود به دنیای تئاتر با بزرگانی چون «چارلزلافتن» و «لارنس الیویه» مقایسه می‌شد و این امر مهم و درخشانی در کارنامه کاری او بشمار می‌رفت.
فیلم «اتوبوس سفید» (1967) اولین حضورش بر پرده جادویی سینما بود ولی فیلم «شیر در زمستان» (1968) ساخته «آنتونی هاروی» به‌طور رسمی او را به دنیای سینما معرفی کرد. فیلم‌هایی چون: «جاگرنات»، «ادری رز»، «خانه عروسک»، «پلی در دوردست»، «جنگ آینه» و «شعبده‌بازی» کارنامه درخشان بازیگری دهه هفتاد وی را تشکیل می‌دهد.
آنتونی هاپکینز همواره آمادگی فیزیکی و روحی‌اش را در نقش‌آفرینی‌هایش حفظ کرده به‌نوعی او را باید شکارچی حریص نقش‌های خاص بدانیم. هاپکینز باصداقتی کامل بدون هیچ سهل‌انگاری نقش‌هایش را جان می‌دهد و مانند استاد بزرگش «لارنس الیویه» هیچ‌وقت از خطر کردن نمی‌هراسد. به دلیل مشکلات خانوادگی که برایش به وجود آمد مدتی را در آمریکا سپری کرد بااین‌وجود اگر در کارنامه‌اش دقیق شویم با تنوعی از نقش‌های عجیب‌وغریب روبرو می‌شویم.
«مرد فیل نما» ساخته دیوید لینچ، «بانتی» ساخته راجر دانلدسون، «ذائقه‌ها» به کارگردانی ریچارد لانگ، «پدر خوب» اثر مایک نیوئل، «ساعات ناامیدی» ساخته مایک چیمینو و «سکوت بره‌ها» (1991) اثر درخشان جاناتان دمی که مسیر زندگی‌اش را کاملاً تغییر داد.
هاپکینز در مورد این فیلم می‌گوید: «پس از دستیابی به‌ظاهر و لحن صدا، اجرای نقش دکتر هانیبال لکتر نمی‌توانست کار دشواری باشد». دکتر هانیبال نمونه‌ای بی‌نظیر از یک فرد ضد اجتماع و قاتل زنجیره‌ای است که در تعریفی که از شر ارائه می‌دهد یگانه است. هنوز هم صحنه مکالمه‌اش با استرلینگ با نقش‌آفرینی فراموش‌نشدنی «جودی فاستر» زمانی که با آن چشمان شیطانی او را خلع سلاح کرده و از عشقش به آشپزی کردن می‌گوید ترس بر وجودمان مستولی می‌شود.
هیبت هاپکینز با آن زیر پیراهن سفید، موهای روغن‌زده به عقب خوابیده و چشمان ترسناکش هیولایی آرام را به تصویر می‌کشد که هر آن آمادگی قربانی کردن حریفانش را دارد. هاپکینز برای ایفای نقش این قاتل مدرن برنده جایزه اسکار شد و از سوی موسسه فیلم آمریکا لقب منفی‌ترین شخصیت تاریخ سینما را دریافت کرد.
«دراکولای برام استوکر»، «جنگ یک مرد»، «بی‌گناه»، «بقایای روز»، «افسانه‌های پاییزی»، «آمیستاد» و «نیکسون» دیگر آثار مطرحی هستند که هاپکینز تا اواخر دهه 90 در آن‌ها بازی کرد. هاپکینز در طول دوران فعالیتش در سینما جدا از دو اسکارش جوایز ارزشمند بسیاری دریافت کرده که می‌توان به سه جایزه بفتا، گلدن گلوب جایزه ویژه سسیل ب دمیل و اعطای لقب «سر» از سوی ملکه الیزابت دوم در سال 1993 اشاره کرد.
آنتونی هاپکینز در کنار بازیگری علاقه فراوانی به هنر موسیقی دارد. او در سال 1964 قطعه‌ای به نام «والتر» را تهیه کرد که «آندره ریو» یکی از موزیسین‌های مشهور آن را دریکی از آلبوم‌هایش در سال 2011 استفاده کرد. هاپکینز 83 ساله این روزها به‌دوراز هیاهوی دنیای سینما در شهر ولز زادگاهش زندگی می‌کند و به گفته خودش اصلاً انتظار دریافت جایزه اسکار را در این سن و سال نداشته ولی بازهم از آکادمی برای این جایزه ارزشمند تشکر می‌کند.
سر آنتونی هاپکینز نماد مقاومت و ایستادگی در سینماست. او ثابت کرد در این سن و سال هنوز هم می‌توان تأثیرگذار و خاطره ساز شد.
بیشتر بخوانید:
نگاهی به فيلم «پدر» 2020، ساخته «فلورين زلر»
