سلیس: باگذشت بیش از نیم‌قرن هنوز پاسخی برای این پرسش پیدا نشده که چرا ما هنوز «در انتظار گودو» هستیم؟ ساموئل بکت در این نمایش آوانگارد کوچک چه کرد که «در انتظار گودو» از یک نمایش ساده که در پاریس اجرا شد، به بخشی از ادبیات نمایشی دنیا تبدیل شد؟
درحالی‌که پس از حمله‌ی مرگبار نیس، فرانسه همچنان بهت‌زده و سوگوار است، جشن تئاتر در شهر کوچک و جنوبی آوینیون همچنان پرحرارت و پرهیاهو در حال برگزاری است.
مایلم نگاهی به تفاوت استانیسلاوسکی و گروتفسکی در کاربر شیوه حرکات جسمانی بیندازم. گروتفسکی صرفاً سیستم استانیسلاوسکی را به خدمت نگرفت بلکه قضیه خیلی پیچیده‌تر از آن بود. او حرکات جسمانی را از نقطه‌ای که به دلیل مرگ استانیسلاوسکی متوقف‌شده بود، از سر گرفت. یک روز هنگامی‌که با من در مورد کاربر روی حرکات جسمانی صحبت می‌کرد، گفت: این درواقع همان شیوه کنش‌های استانیسلاوسکی نیست بلکه حرکت‌های بعدی آن است، کار گروتفسکی بیش‌تر در ادامه کار استانیسلاوسکی است.
سلیس: شاید خیلی کسان مانند من مایل باشند بدانند که چه عواملی یک نمایشنامه را به یک اثر هنری تبدیل می‌کند. همین سؤال را می‌توان این گونه هم پرسید که اگر یک نمایشنامه‌ی مشخص مثلاً «پرندگان» آریستوکراس به رأی صاحب نظران، یک اثر هنری است به خاطر وجود چه عنصر یا عناصری است؟
