این نقاش مهم که بیشتر در بیرون از فرانسه سرشناس است و همه از او به‌عنوان پدر امپرسیونیسم نام می‌برند، این بار از توجه موزه‌های فرانسه برخوردار شده که تاکنون آثار او را با آثار دیگر هنرمندان این سبک درهم می‌آمیختند.اکنون با مرور بر آثارش که از ۳۶ سال پیش تاکنون انجام نگرفته بود، شمار بیشتری خواهند توانست باکارهای تجربی هنری او و آرامش زندگی روستایی که در شماری از تابلوهای وی به چشم می‌خورد، آشنا شوند.
نقاشی که بسیار پرکار بود و تا زمان مرگش در ۷۳ سالگی، بیش از ۱۵۰۰ تابلو، ۶۰۰ گواش، ۶۰ بادبزن و هزاران آبرنگ آفرید. حال گرچه موزه «اورسه» دارای شمار بزرگی از آثار اوست، شمار دیگری در موزه‌های کشورهای دیگر و نزد مجموعه‌داران پخش‌شده‌اند.به همین جهت، ۳ نمایشگاه کنونی، شماری از آثار وی را به نمایش می‌گذارند که پیش‌تر دیده نشده‌اند و از آمریکا و استرالیا می‌آیند. «پیسارو» که در سال ۱۸۳۰ یا حدود ده سال پیش از نقاشان امپرسیونیست دیگر به دنیا آمد، در جزایر «آنتیل» متعلق به دانمارک بزرگ شد. ازاین‌رو در نخستین آثارش و ازجمله «دو زنی که کنار دنیا گپ می‌زنند»، تأثیر بسیاری از این محیط گرفته‌اند. این تابلوها همچنین حکایت از توانایی او در نشان دادن نور می‌کنند.
از سوی دیگر چون خانواده‌اش به دلیل پا زدن به سنت‌های یهودیان از این جامعه کنار گذاشته‌شده بودند، «پیسارو» به‌ناچار به مدرسه مسیحیان رفت که بیشتر جایگاه نوادگان برده‌ها بود. تجربه‌ای که به او جهان‌بینی و آزادی اندیشه را آموخت.به همین دلیل، هنگامی‌که پدرش با نقاش شدن وی و همچنین ازدواجش با خدمتکار کاتولیکشان مخالفت نمود، او خانواده خود را ترک کرد. 
«پیسارو» در ۲۵ سالگی به پاریس آمد و کمی در مدرسه هنرهای زیبا و سپس در چندین آتلیه به آموختن نقاشی پرداخت اما خیلی زود از رنگ‌های تیره و خاکی کناره گرفت و نور و رنگ را در تابلوهایش جاری ساخت.وی همچنین در طبیعت و در کنار نقاشان جوان به نقاشی پرداخت. «سزان» او را به‌گونه‌ای پدر خود می‌دانست و «گوگن» از او هنر می‌آموخت.بااین‌حال در ۵۰ سالگی، «سورا» نقاش جوان، او را به‌سوی سبک «پوئن تییسم» کشاند. از این تجربه چند تابلو و ازجمله «سیب چینی» (۱۸۸۶)، به‌جامانده که توسط یک موزه ژاپنی به نمایشگاه قرض داده‌شده است. 
گرچه «پیسارو» هوادار اندیشه «پییر-ژوزف پرودون» (پدر آنارشیسم)، روزنامه‌نگار، اقتصاددان، فیلسوف و جامعه‌شناس بود و در تابلوهایش به افراد عادی و دون‌پایه، بدون نشان دادن درد و رنج آنان می‌پرداخت، بسیار کم مواضع سیاسی را در تابلوهای خویش گنجاند. شاید تنها نمونه آن «سردرگمی اجتماعی» باشد که در موزه «لوکزامبورگ» به نمایش گذاشته‌شده است؛اما از کشیدن صحنه خشونت‌های خانوادگی، روسپی‌گری و گدایی متکدیان پرهیز نمی‌کرد و مسئول آن‌ها را بانکدار یهودی می‌دانست که نمادی بود از کاپیتالیسم. کاری که بعدها از آن ابراز تأسف نمود.
سهموزه‌ای که آثار «پیسارو» در آن‌ها به نمایش گذاشته‌شده‌اند عبارت‌اند از:
موزه «لوکزامبورگ»، زیر عنوان «پیسارو در ارانی» از 16 مارس تا 9 ژوئیه 2017
موزه «مارموتان»، زیر عنوان «پیسارو» از 23 فوریه تا دوم ژوئیه 2017
و موزه «پونتوآز» در حومه پاریس.
